Maciej Dembiński

Był synem Wojciecha, sukiennika, oraz Salomei z Łopaczyńskich. W swojej edukacji początkowej uczęszczał do szkoły pijarów w Rydzynie, a następnie kontynuował naukę w seminarium nauczycielskim w Poznaniu, gdzie również postanowił zmienić swoje nazwisko z „Dębiński” na „Dembiński”. Ten krok był prawdopodobnie decyzją mającą na celu lepsze dostosowanie się do lokalnych realiów.

W Poznaniu objął stanowisko nauczyciela w szkole parafialnej św. Marcina, pracując także na pensjach dla dziewcząt. W 1834 roku rozpoczął długotrwałą współpracę z katedrą poznańską, gdzie najpierw pełnił funkcję organisty aż do 1854 roku, a potem objął rolę dyrygenta kapeli i chóru archikatedralnego. Po pewnym czasie zastąpił go jego syn Bolesław, ale Dembiński powrócił na stanowisko organisty w 1866 roku i sprawował je do końca swojego życia.

Jego zaangażowanie w edukację muzyczną wykroczyło poza katedrę, ponieważ był również zastępcą dyrektora wydziału muzycznego Towarzystwa Kulturalnego "Harmonia". W listopadzie 1871 roku, wspólnie z synami Bolesławem i Maciejem, zainicjował działalność czterowydziałowej szkoły muzycznej w Poznaniu, co znacząco przyczyniło się do rozwoju lokalnej kultury muzycznej.

Maciej Dembiński miał także istotny wkład w życie muzyczne Poznania jako jeden z założycieli Towarzystwa Przyjaciół Muzyki w 1865 roku, które skupiło się na popularyzacji polskiego śpiewu ludowego i kościelnego. W swoim dorobku kompozytorskim stworzył głównie utwory religijne, w tym dzieło pod tytułem Cantionale completissimum nec non processionale ecclesiasticum, które zostało wydane w 1850 roku.

Prywatnie, z małżeństwa z Nepomuceną z Pawłowskich Maciej Dembiński miał ośmioro dzieci, z których troje zajmowało się muzyką. Jego syn Bolesław odniósł sukces jako kompozytor, dyrygent oraz organista, natomiast jego drugi syn Maciej (ur. około 1835 r.) przejął po ojcu urząd organisty katedry poznańskiej. Córka Katarzyna z kolei wystąpiła w roli tytułowej w poznańskiej adaptacji opery Halki w 1862 roku.